Samen zorgen voor persoonlijke zorg

In 2011 kreeg Marlies te horen dat ze dementie heeft. “Voordat je die diagnose krijgt, zit je al in een ziekteproces samen. Want dementie heb je niet ineens, dat gaat stukje bij beetje”, vertelt haar man Joost. Na een tijd ging Marlies enkele dagen per week naar een dagbesteding. “Daar kon ze leuke dingen doen en daar waren mensen die zorg konden verlenen als dat nodig was.” De eerste keer dat ze ging, was van korte duur. Het verschil met de andere mensen was te groot. “Een jaar later probeerden we het opnieuw en toen was het wél het juiste moment. Zo kreeg ik wat rustmomenten en had ik mijn handen vrij voor andere dingen. We begonnen met twee dagen dagbesteding en uiteindelijk werden dat er vijf.”  

Verhuizen naar Heemhof 

We maken een sprong in de tijd. Marlies woonde nog thuis en ging vijf jaar lang naar de dagbesteding. Ze had steeds vaker ’s nachts hulp nodig, wat leidde tot slaaptekort bij Joost. “Je moet je voorstellen dat ik elk uur wakker werd gemaakt. In het begin ga je door, maar op een gegeven moment houd je dat niet vol. Toen zei de casemanager tegen me: ‘We moeten ervoor zorgen dat jij sterk genoeg blijft om alles vol te kunnen houden’. Dat was het moment dat Marlies op locatie Heemhof ging wonen.” 

Zorgen als thuis 

“De nachten gingen niet meer, maar ik wilde zo vaak mogelijk bij Marlies zijn en voor haar zorgen. Logisch toch? Anders had ik dat thuis ook gedaan”, vertelt hij. Joost hielp mee bij activiteiten, haalde zijn vrouw op om samen te fietsen en hielp met zorgtaken. “Je bent elkaars partner, en na 53 jaar samen wilde ik de zorg voor mijn geliefde niet ‘afstaan’. ”  

“Wanneer je je geliefde naar een verzorgingshuis brengt, weet je dat je haar naar haar laatste thuis brengt. Dan doe je nog zoveel mogelijk, en dat heb ik gedaan. Daar kijk ik met een voldaan gevoel op terug.” 

Elke dag bij elkaar 

Een nieuw ritme ontstond. Met uitzondering van de coronaperiode kwam Joost zes jaar lang bijna elke dag bij Atlant, vaak zelfs drie keer op een dag. “Soms kwam ik om 15.00 uur en ging ik pas om 19.30 uur naar huis. Ik vond het belangrijk om haar naar bed te brengen. Dan gaf ik haar een nachtkus zodat ze lekker kon slapen. De zorgmedewerkers moesten in het begin wennen, ook toen ik haar zelf wilde douchen bijvoorbeeld, maar ze accepteerden het al snel”. Bijzonder? Dat vindt Joost niet. “Misschien zit het ook wel in de genen, want ik heb twee zussen die allebei in de zorg werkten”.  

Afstemming is belangrijk  

Omdat Joost zoveel op de afdeling was, hielp hij ook met andere dingen. “Ik ben wel handig, dus als er bijvoorbeeld de televisie van een medebewoner het niet deed, repareerde ik die. Of als er een bewoner was die wat onrustig was, dan maakte ik een ommetje met hem en dan kalmeerde hij weer.” Het belangrijkste vond Joost dat zijn vrouw tevreden was. “Je wilt dat je partner voelt dat ze wordt verzorgd door iemand die haar liefheeft, en daar hoort ook het douchen en verschonen bij. Het is dan wel belangrijk dat je met de zorgmedewerkers afstemt wat je wel of niet doet. Anders kan het voor wat verwarring zorgen”.   

Zorgmedewerkers helpen je als naaste 

Joost heeft een tip voor andere naasten: “Voel je niet bezwaard als je wat voor je naasten wilt betekenen in de zorg. Je kunt veel vragen en mag veel doen. Door het te doen ervaar je hoe waardevol het is, ook al is het spannend in het begin en is het niet jouw ‘werk’. Zie het als een leerproces; de zorgmedewerkers zijn er voor je om te helpen als je dat wilt.”   

Tip aan zorgmedewerkers 

Aan de zorgmedewerkers wil Joost meegeven dat zij naasten actief moeten vragen of en wat zij kunnen of willen doen. “Sommige naasten voelen zich misschien geremd om het te vragen of moeten nog een drempel over. Door het samen te bespreken kun je al veel zorgen wegnemen. We moeten het immers samen doen.”   

Inmiddels is Joost een vertrouwd gezicht op Heemhof. Hij komt er nog steeds twee dagen in de week als vrijwilliger en is lid van de cliëntenraad. Hier zet hij zich in om naasten meer bij de zorg te betrekken. “Sommige mensen hebben een duwtje in de rug nodig. Waar ik kan bijdragen, doe ik dat graag”.