‘Binnen Atlant krijg je middels onderzoeken en enquêtes, veel ruimte, je visie over tal van zaken te geven. Zeker de laatste tijd zijn er binnen Atlant, veel mogelijkheden voor helpenden, verzorgenden en verpleegkundigen, voor het volgen van (vervolg) opleidingen en specialisaties. Je mag je vakkennis uitdiepen en nieuwe inzichten opdoen door het volgen van congressen, trainingen en klinische lessen.’

‘Atlant helpt je erbij om je gelukkig te maken in je werk. Wanneer dat op een andere plek is dan wórdt het ook een andere plek binnen Atlant. Eerst loop je mee en kan je ervaren of dit inderdaad een betere plek voor jou is. Mocht dit zo zijn dan is de overstap intern snel gemaakt.’

‘Binnen de Woonzorgcentra krijg je echt te maken met diepgang in de zorg. Het is niet zoals veel mensen denken: oooh dat is die oudjes achter de Geraniums verzorgen, steunkousen aandoen en hun wassen, nee zeker niet. Doordat je met verschillende doelgroepen te maken hebt is geen dag hetzelfde. Je treft achter iedere deur een bewoner met een ander ziektebeeld aan, met iedere dag weer een andere bui.’

‘Ik vind het belangrijk dat iemand zich veilig bij mij voelt. Dat diegene waar ik voor zorg zijn verhaal bij mij kwijt kan. Ik wil dan ook graag iemands luisterend oor zijn en een schouder tot troost bieden. Al met al kan ik na negentien jaar nog volmondig JA tegen mijn beroep zeggen!!’

‘Soms merk ik dat ik bij iemand binnenkom, echt contact heb zeg maar. Dat we een gesprek hebben en ik kan vragen “wat wil jij” nu? En dat vind ik zo motiverend, daarom werk ik hier om deze mensen dagelijks een nieuwe start te geven.’

‘Het mooie van het werken bij Atlant is dat je veel verschillende cliënten hebt; mensen met dementie, Korsakov, Huntington en daar zou je ook allemaal kunnen werken als je dat zou willen.’

‘Ik maak van alles mee in mijn werk: mopperende cliënten of cliënten die weglopen; dat brengt leuke dynamiek met zich mee. Vorige week vrijdag reed ik naar huis en zag in mijn ooghoek een bewoner in zijn trui en broek over de weg lopen. Ik dacht toen: hé?

Bij het lopen houdt hij met 1 hand zijn afzakkende versleten broek net iets op de heup vast. Met zijn andere hand omklemt hij stevig een linnen tasje. Als hij mij nadert staat hij met gespreide benen stil en zet zijn beide handen in de zij, de broek zakt nu echt tot de bovenbenen. “Zegt u het maar; moet ik hier weg?!”

We horen vaak: ‘Die mensen hebben zich klem gezopen en hebben het aan zichzelf te danken’. Maar ik denk dan: ‘Hier zit een verhaal achter, je wordt niet zomaar alcoholist.’ Wat zou ik doen als mijn kind kwam te overlijden?