Verdwaald in verdriet

Briefjes
De kamer van Maarten hangt vol met briefjes; kleine lijstjes, gedichtjes, gedachten, spreuken. Een briefje vertelt wat hij moet doen voordat hij gaat slapen: raam dicht, deken erbij, lampjes van de radio afplakken, deur dicht. Aan de deur hangt een briefje met daarop een boot getekend, daar achter ‘schappenlijst’. Dat is dus zijn boodschappenbriefje. Aan de kast hangt een briefje met data wanneer hij met zijn zoons mag skypen. En zo zijn er nog honderden. Maarten ratelt los. ‘ Ik onthoud niet alles, maar ik heb een manier gevonden om ermee om te gaan. Ik heb Korsakov, dat is een stoornis, geen ziekte. Ik ben niet beschadigd in mijn verstand.’ Maarten heeft mappen vol met tekeningen en gedichten. Eentje begint met ‘Mijn lichaam is verloren en verminkt,’ een gedicht vol pijn en verdriet.

‘Mijn vrouw is vreemdgegaan. Ik ervaar genoegdoening bij het opschrijven van dit soort teksten. Het geeft me rust.’ Aan zijn bureau hangt een lange brief met de kop ‘Mijn lijdensweg.’ Tussen de woorden staat klein geschreven: ‘zelf aangedaan.’ Hij maakt een gebaar van een glas achteroverslaan. Hij was aan alcohol verslaafd. ‘2007 was ik in de Detox. 2010 kwam de RM, de Rechtelijke Machtiging. Toen werd ik verplicht opgesloten. Dat voelde niet goed. Onterecht voelde dat. Toen heb ik mijn pols doorgesneden. Ik wilde niet meer verder gaan.’ Maarten woont nu 7 jaar bij Atlant. Op de lijst staat bij 2019 ‘Zelf verhuisd…mag ik hopen.’ Hij grijnst. ‘Ach, waarschijnlijk moet ik daar neerzetten: 8 jaar.’

Gevoel
Milka Sisic was van begin af aan de EVV-er van Maarten. Beiden hebben een goede klik met elkaar. ‘Ik moet het voelen. Ik laat de papieren los. Ik ging naar hem toe. Het was vreselijk, jeetje. Mijn bewustwording dat het leven ook een andere richting krijgt. Vanuit mijn professie zag ik dat hij in een dip zat. Maar ik zag ook dat een jonge man op het verkeerde pad kwam. Maarten was iemand met een goed leven. Ineens was hij verdwaald in zijn pijn, in zijn werk. Hij ging comazuipen. Hij was blijkbaar niet krachtig genoeg om dit leven te leiden. Dat deed me pijn. Toen hij hier kwam was hij maar net 52 jaar, zo jong.’ Milka heeft gekeken hoe ze hem kon benaderen ‘Hij wil niet geloven dat hij moet douchen. Hij droeg onderbroeken langer dan een maand. Ik heb gekeken wat voor persoon er staat. Hij heeft een bepaalde flair. Maar hij is ook altijd kind gebleven. Ik moet hem benaderen als een kind, dat is verschrikkelijk. Waarom moest zoiets gebeuren? Het besef doet me zeer. Oh my goodness.’ Milka is zich dan ook bewust dat Maarten nooit meer zonder begeleiding verder kan ‘Ik ben het laatste station in zijn leven. Ik ben zijn wegwijzer. Er is zo veel in zijn hersenen beschadigd, wanneer neem ik het over? Ik ben met hem in ‘touch’, je moet sensibel zijn. Ik wil vanuit het hart werken, vanuit de mogelijkheden. Mij interesseren de regels niet, ik doe dit uit menselijkheid.’

Bekijk hier de film en lees hier het interview met het aangrijpende verhaal over Maarten. Een bijzondere meneer die prachtige gedichten en tekeningen maakt, heeft gewerkt als rechercheur en sinds 7 jaar bij Atlant woont in verband met zijn syndroom van Korsakov. We vertellen zijn verhaal. Over hoe zijn leven is verlopen en wat hem drijft. Hoe het syndroom van Korsakov invloed heeft op zijn dagelijks bestaan en hoe zorgmedewerker Milka tot hem doordrong en hem de ruimte geeft om zichzelf te zijn, tussen al zijn mooie tekeningen en gedichten. Kijk en lees mee!