Op 5 januari was de documentaire ‘Even vergeten’ op npo2. De documentaire gaat over mensen met het syndroom van Korsakov wonend binnen Atlant. Met de bewoners, medewerkers en naasten van Atlantlocatie Markenhof in de hoofdrol. Heb je hem gemist? Bekijk hem hier.
Wat een week!
We beleefden, als team vanuit Atlant die nauw betrokken was hierbij, deze week ontzettend veel met elkaar. Van een première in het ketelhuis in Amsterdam met allemaal betrokkenen en geïnteresseerden (waaronder de collega’s van het KKC en Leliezorggroep). Tot een première met collega’s, betrokken naasten en de betrokken bewoners als VIP’s (incl. visagie, rode loper, grote limousine) in de spotlight. Om te eindigen thuis op de bank, om met eigen naasten voor de 3de keer die week de documentaire te kijken.
De reacties
De documentaire riep bij veel mensen in de samenleving van alles op. Tientallen publicaties in kranten en online media. Een greep uit de recensies:
NRC – De documentaire hinkt op twee gedachten. Enerzijds is het een persoonlijk portret van Kenny, anderzijds een illustratie van het fenomeen Korsakov. Smeekes keek niet zozeer naar het maatschappelijk systeem achter Korsakov en naar de behandeling ervan, maar naar de persoonlijke impact van de ziekte. Het knappe is dat zowel het perspectief van Kenny serieus wordt genomen, als dat van de verzorgers en Daniëla. Je begrijpt ze allemaal. Het leidt geen twijfel dat Kenny inderdaad niet op zichzelf kan wonen. Dat is de treurige waarheid. Maar dat hij weg wil, begrijp je ook zo goed. Hier lees je het hele bericht: Mogen mensen zichzelf niet kapot maken als ze dat willen?
Trouw – Hulde maar weer voor de hulpverleners en verzorgers, die proberen deze kapotte mensen een waardig bestaan te geven. Zonder zicht op genezing: als Korsakov eenmaal intrek heeft genomen in je hoofd, pakt hij nooit meer zijn koffers. Hier lees je het hele bericht: Nog motivatie nodig om dry january vol te houden? Kijk naar ‘Even vergeten’.
Een greep uit de andere reacties:
- Vond het indrukwekkend en heb heel veel bewondering voor alle verzorgende/familieleden die hier dagelijks mee te maken hebben!
- Ik heb met een lach en een flinke huilbui gekeken. Zo herkenbaar en vertederend soms.
- #evenvergeten een docu waar je als zorgverlener weer met je neus op de feiten wordt gedrukt; steeds zoeken naar gelijkwaardigheid tussen client en zorgverlener. Moeilijk om naar te kijken.
- Ik denk ook dat we heel veel niet zien in deze docu, wat er mis kan gaan zien we niet #evenvergeten #2doc
- In ieder geval duidelijk dat drank meer kapot maakt dan je lief is.
- Er zal vast nog meer spelen dat om privacy redenen er niet bijverteld wordt, maar godsallejezus, waarom zouden deze twee mensen niet samen op een afdeling mogen? Wat boeit het als ze af en toe binge drinken? Als het ze lukt, bravo #2doc #evenvergeten
- Men heeft wel weer een mening maar het is allemaal een hoop werk en je kunt niet de gehele werkelijkheid in een uur proppen. Je kunt je er aan geërgerd hebben maar ga er zelf maar aan staan. Meneer kan zich ook zo opgesteld hebben voor de camera en wellicht is meneer buiten de camera geheel anders. Niet oordelen over iets waar je niet bij bent geweest
Dilemma’s
Daarnaast riep de docu veel dillema’s op bij de kijker met als kernvraag: Mogen mensen zichzelf niet kapotmaken met hun alcoholverslaving als ze dat willen? Zit je daar vooral omdat familie niet wil dat je jezelf de dood in drinkt? Wat is mededogen: iemand zijn vrijheid geven of iemand tegen zichzelf beschermen? Er is geen eenvoudig antwoord op. Zeker als je de totale context totaal niet kent. Hoe naar is het dan voor alle betrokkenen dat er op social media naast geweldig veel positieve reacties ook soms een keihard oordeel is over onderdelen van de documentaire. Dit heeft wel wat met ons gedaan.
Impact in de samenleving
We buigen het om naar: er is een gesprek op gang gekomen en dat vinden we positief! Dat was vanaf het begin het doel van de film. Maatschappelijk impact maken. Het gesprek op gang brengen. Dus daar zijn we zeker in geslaagd. Op social media hebben we duizenden reacties gelezen. De film is inmiddels bijna een miljoen keer bekeken. Daarnaast is de trailer alleen al op de Facebookpagina van BNNVARA meer dan 200.000 keer bekeken. Een groot deel van Nederland heeft een inkijkje gekregen in het mooie, maar soms ook lastige werk dat we doen op Markenhof. Dat was al het werk, de gesprekken en dilemma’s rondom het maken van deze docu dubbel en dwars waard.
Als laatste ben ik ontzettend trots op de collega’s van Atlant die in beeld komen in de docu. Zij doen geweldig hun intense werk. Professioneel, kwetsbaar, eerlijk, menselijk, betrokken. Daar verdienen ze alle lof voor!
Namens,
Judith van Schagen
Manager locatie Markenhof
Bekijk hieronder de foto’s van de première op Markenhof. Foto’s gemaakt door collega’s Joanna Kobus en Irma van den Berg.
