Bas werkt sinds kort weer in de zorg. Ooit was hij fysiotherapeut bij – toen nog – Atlant Zorggroep. Nu is hij medewerker Welzijn & Activiteiten op verschillende locaties van Atlant. In de blogreeks #basweerindezorg schrijft hij over zijn ervaringen.
Blog #basweerindezorg: Splitsen
Ik ruim de vaatwasser in met Els. Dit is mijn eerste werkdag op deze huiskamer en Els woont hier. Ze helpt mij op weg, vertelt waar alles ligt en legt mij uit hoe de vaatwasser werkt. Els en zeven medebewoners hebben net ontbeten en iedereen zoekt zijn eigen weg. Sommigen gaan naar hun eigen kamer. Ria pakt haar rollator en vertelt mij dat ze een stukje gaat lopen. Twee dames blijven aan tafel zitten. Els drukt de startknop in en ik hoor dat de vaatwasser begint.
“Zullen we een potje rummikub doen”, vraag ik aan de dames aan tafel.
Ze knikken. Ik vraag aan Els of ze ook mee doet. Ook zij knikt.
Ik pak de doos uit de kast. Vijf minuten later staren vier paar ogen naar de stenen met stippen op tafel. Achter mij hoor ik Ria. Ze heeft haar wandeling erop zitten en loopt naar de tafel in de hoek. Ik vraag of ze mee doet. Geen reactie. Ik kijk haar nog een keer aan en zie dat haar mondhoeken omlaag staan.
Gedisciplineerd wachten de dames aan tafel op hun beurt en leggen de steentjes op tafel. Ik begin te schuiven op mijn stoel. Een teken dat ik onrustig ben. Ik kijk weer achter mij. Ria heeft haar rollator in de hoek gezet en is alleen aan de andere tafel gaan zitten. Haar handen heeft ze in elkaar gevouwen en haar mondhoeken staan nog steeds omlaag.
Ik word onrustiger. Ik kijk de dames aan tafel aan en vertel dat ik even naar Ria ga. Ze kijken mij aan, maar zeggen niks. Ik sta op en loop naar de andere tafel.
“Ria, hoe gaat het?”
“Niet goed. Ik ben bestolen van mijn sieraden en iedereen roddelt over mij.”
Ze kijkt mij aan. Ik zie wanhoop in haar ogen. Ik heb even tijd nodig om te bedenken wat ik tegen Ria zeg, tegelijkertijd voel ik weer onrust in mij. Ik kijk nu naar de drie dames, met wie ik rummikub aan het spelen was. Ik heb het gevoel dat ik hen in de steek laat.
Gedachten schieten door mijn hoofd. ‘Kon ik mij af en toe maar in tweeën splitsen. Dit is zo’n moment dat ik dat zou willen. Nu moet ik kiezen. Blijf ik bij Ria zitten of maak ik toch mijn spel Rummikub af.’
Ria praat door. Ik besluit bij haar te blijven, pak haar hand en luister naar haar verhaal. Een minuut later kijk ik toch nog even naar de andere tafel.
De drie dames hebben niet op mij gewacht. Ze spelen het potje rummikub verder en hebben geen aandacht meer voor mij. Ik adem opgelucht uit, draai mij naar Ria en geef haar alle aandacht. Dat in tweeën splitsen doen we wel een volgende keer.