Bas werkt sinds kort weer in de zorg. Ooit was hij fysiotherapeut bij – toen nog – Atlant Zorggroep. Nu is hij medewerker Welzijn & Activiteiten op verschillende locaties van Atlant. In de blogreeks #basweerindezorg schrijft hij over zijn ervaringen.
Pim Pam Pet
Ik loop over de parkeerplaats richting Heemhof. De glazen deuren schuiven open. Vijf seconden later sta ik bij de receptie. Ik voel kriebels in mijn buik. Een teken dat ik gespannen ben. De receptionist is nog in gesprek met een collega. Ik doe een stap naar achteren en kijk om mij heen.
Voor mijn gevoel is er niks veranderd. Vijftien jaar geleden liep ik hier voor het laatst rond als fysiotherapeut. Nu is het mijn eerste werkdag als medewerker…. op afdeling Aster. Het gesprek voor mij aan de receptie is afgelopen. Ik doe een stap naar voren.
Ik kijk hem aan. Zonder het uit te spreken is er een blik van herkenning. Ik weet het zeker. Vijftien jaar geleden zat hij ook regelmatig achter de receptie van deze locatie. Ik noem mijn naam en vertel dat ik vandaag voor het eerst kom werken in een huiskamerdienst op Aster.
“Welkom en leuk dat je er bent.”
“Dank je. Moet ik mij ergens melden?
“Nee hoor. Loop maar gewoon naar boven en de afdeling op. Ze weten dat je komt.”
Ik loop de trap op. De kriebels zijn nog niet verdwenen. Even later sta ik voor de deur van Aster en druk op de knop aan de muur. De deur gaat open en ik kijk recht tegen een kast met boeken aan. Het moet zo zijn. Zet mij namelijk voor een boekenkast en ik word kalm. Toch voel ik het nog borrelen in mijn buik. Ik kijk rond en spreek een nieuwe collega op de gang aan. Ik vertel, weer, wie ik ben en vraag waar ik mij kan melden.
“Bas, leuk dat je er bent. Je werkt vandaag samen met Marieke op één van onze huiskamers. Ik breng je wel even naar haar toe.”
Dan gaat het snel. Marieke heet mij welkom op de huiskamer en stelt mij voor aan de bewoners. Al snel klets ik honderduit, schenk koffie in en leg ik een arm om de gespannen schouder van Nelly. Ze keek mij namelijk met grote ogen aan en vroeg of ik haar man kon bellen. Ze was bang dat hij niet wist waar ze was. Marieke springt bij en vertelt Nelly dat haar man weet dat ze hier is. Ik voel haar schouders zakken.
Ik ga aan de tafel bij Nelly en mevrouw de Vries zitten. Over mijn schouder kijk ik naar de kast tegen de muur. Ik zie puzzels, boeken en spelletjes liggen. Ik besluit de gok te wagen en kijk de twee dames aan mijn tafel aan.
“Hebben jullie zin in een potje Pim Pam Pet?”
Even blijft het stil. Dan knikken ze allebei.
Ik pak het spel uit de kast. Even later bekijk ik het eerste kaartje en zet de draaischijf in beweging.
“Een plaatsnaam met de letter G, roep ik.”
Voor ik het weet klinken van alle kanten antwoorden:
“Gouda, Genemuiden, Gent en Geleen.”
Niet alleen Nelly en mevrouw de Vries aan tafel doen blijkbaar mee, maar ook aan de tafel achter mij hebben twee bewoners mijn vraag gehoord.
Met een grote glimlach pak ik het volgende kaartje. De kriebels in mijn buik zijn volledig verdwenen.